Siecieborzyce

Siecieborzyce

POŁOŻENIE

Miejscowość Siecieborzyce położona jest w województwie lubuskim, powiecie żagańskim, w północnej części gminy Szprotawa, w odległości 12 km od miasta Szprotawa.
Siecieborzyce bezpośrednio sąsiadują z gminą Żagań, Kożuchów i Nowe Miasteczko. Od strony północnej sołectwo graniczy ze wsią Stypułów (gmina Kożuchów), od strony południowej z Witkowem i Borowiną. Natomiast od zachodu z Jeleninem (gmina Żagań) i od wschodu ze wsią Długie, Borów (gmina Nowe Miasteczko). Do sołectwa Siecieborzyce przyporządkowany jest przysiołek Rusinów. 

ORGAN SOŁECTWA

Sołtysem tej wsi jest pani Jadwiga Turek, a w radzie sołeckiej znajduje się 7 osób.

DEMOGRAFIA

Zamieszkała przez około 885 mieszkańców. Ludność zasiedliła tę miejscowość w 1946 r., która przybyła w ramach repatriacji z kresów wschodnich, a w szczególności z woj. tarnopolskiego.

HISTORIA

Siecieborzyce są typem wsi tak zwanych łanów leśnych. Została założona przez kolonistów niemieckich ok. 1220-1250, prawdopodobnie na miejscu istniejącej już osady polskiej, o czym świadczą znaleziska z wczesnego średniowiecza. Wieś po raz pierwszy wzmiankowano w dokumencie z 1273 r. jako "Villa Rodgari". Przez wieki należała do dystryktu Żagańskiego. Pod względem powierzchni uchodziła za największą wieś w dawnym Księstwie Żagańskim.
Wschodnia oraz północna granica wsi stanowiła jednocześnie granicę księstwa, której przebieg wyznaczały legendarne Wały Śląskie (najdłuższy zabytek archeologiczny Polski). W późnym średniowieczu wieś składała się zasadniczo z trzech folwarków należących do rożnych właścicieli. Wspomniane są folwarki: zamkowy, kościelny i szprotawski.
Za najstarszego właściciela Siecieborzyc należy uznać Rodgier`a. W 1393 r. dokumenty mówią o rodzie von Knobelstorff, 1413 Promnitz, 1518 Unruh, 1550 o Fabianie von Schonaich, a w XVIII i XIX wieku o von Reuss, Cosel, Francke i Maetschke.W czasach hrabiego Reuss`a założono w 1776 r. kolonię Rusinów. Stąd dawna nazwa Reussenfeldau. Podczas okupacji niemieckiej Siecieborzyce zmieniły nazwę na Rueckersdorf, a po wyzwoleniu przyjęły nazwę Domardz.
 
Z historii wieś znana była z buntów chłopskich przeciwko swoim panom i bardzo dużym obciążeniom pańszczyźnianym w XVIII wieku. Wskutek reformy administracyjnej Siecieborzyce w 1820 r. włączono do powiatu szprotawskiego, a w 1929 r. do wsi dołączono kolonię Rusinów. Następnie w wyniku podziału administracyjnego kraju wieś przynależała do województwa zielonogórskiego i zmieniła nazwę na Siecieborzyce.
Wieś została zaludniona po wojnie w latach 1945-1946 przez Polaków. Osadnicy przybyli w ramach repatriacji z rożnych stron kraju, najczęściej z Polski centralnej oraz województwa tarnopolskiego i lwowskiego.
 

ZABYTKI I ATRAKCJE TURYSTYCZNE

Jednostki osadnicze na terenie Siecieborzyc posiadają charakter zabudowy typu łańcuchowy. Zabudowa wsi rozciąga się wzdłuż dwóch dróg, po obu ich stronach. W centralnym miejscu wsi, w rozwidleniu dróg znajduje się kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej i w południowo-zachodniej części ruiny pałacu. Obszar Siecieborzyc zaliczany jest do krajobrazu równinnego. Miejscowość położona jest na obszarze Wału Trzebnickiego, do którego należą Wzgórza Dalkowskie jako fragment mezoregionu o powierzchni zafalowanej wzniesionej do 160 m n.p.m. 
Na południowy - zachód od pałacu położony jest park. Powstał on w pierwszej połowie XVIII wieku jako ozdobny, regularny ogród. W latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia na miejscu ogrodu założony został park typu swobodnego. Wśród dziewięciu gatunków drzew najstarszymi są dęby, lipy, jesiony i platany (100-120 lat). Do pałacu dochodzi się przez szpaler kasztanowców. Najciekawszym gatunkiem jaki można spotkać w parku jest 250 letni platan klonolistny. Jest drzewem z szeroką, sklepioną koroną, która odpada dużymi płatami. Drzewo to jest łatwe do rozpoznania po liściach pojedynczych, dłoniasto podzielonych na 3-5 trójkątnych klap rożnej wielkości, owoce tworzą bardzo ciekawe kuliste, zwisające główki złożone z silnie owłosionych orzeszków. 
 
O wartościach kulturowych Siecieborzyc decyduje wspomniana wcześniej historia oraz zachowane zabytki. Jednym z nich jest Kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej, powstały w stylu wczesnogotyckim. Zbudowany został z kamienia w drugiej połowie XIII wieku. Wzmiankowany w źródłach historycznych już w 1273 r. Przebudowany i rozbudowany o wieżę w 1508 r. Wielokrotnie remontowany i odnawiany. Murowany z kamienia, sklepienia ceglane. Jednonawowy z węższym prostokątnym prezbiterium, przy którym od północy znajduje się zakrystia. W nawie sklepienie sieciowe wsparte na wewnętrznych skarpach, w prezbiterium gwiaździste. Zakrystia nakryta sklepieniem kryształowym. We wnętrzu świątyni znajduje się wczesnobarokowy ołtarz z 1588 r., gotyckie drzwi z okuciami i zamkami i płaskorzeźbione płyty nagrobne – renesansowe i barokowe.
W latach 1654-1668 siecieborzycki Kościół graniczny służył także protestantom z północnej części dystryktu szprotawskiego i południowej Kożuchowskiego. Na obszarze Kościoła zachowały się tablice nagrobne dawnych właścicieli i fundatorów. W 1744 r. zbudowano jeszcze ubogi ewangelicki dom modlitewny, który został zburzony w 1905 r.
W 1875 r. Bogumił Franke polecił zbudować na krańcu Siecieborzyc kaplicę rodową, która zachowała się do dziś z wyróżniającym się herbarzem.
W drugiej połowie XIX w. ewangelicy, poza wsią założyli cmentarz. Cmentarz ten zaadaptowano dla potrzeb pochowków osób wyznania rzymsko-katolickiego. 
Drugim ciekawym obiektem zabytkowym jest pałac zbudowany w drugiej połowie XVI wieku jako dwór obronny, otoczony fosą.
Zwrócony frontem na północ w stronę podwórza z zabudową folwarczną. Założony był na planie prostokąta z małym dziedzińcem pośrodku na miejscu starej obronnej siedziby rycerskiej, zapewne podobnej do wieży mieszkalnej w sąsiednim Witkowie. Dokument z 1690 r. informuje o budowie nowego pałacu na miejscu mocno sfatygowanej budowli. Przed 1750 r. dwór został powiększony od południa i znacznie przebudowany, zwłaszcza w części frontowej otrzymując bardziej reprezentacyjny wygląd. Dalsze zmiany nastąpiły w wyniku przebudowy dokonanej w pierwszej ćwierci XIX w. w duchu neoklasycyzmu.
W końcu XIX stulecia od wschodu dostawiona została weranda, a w 1925 r. od zachodu parterowe dobudówki. Pałac jest budowlą murowaną z kamienia i cegły, piętrową i wieloczołową.
Ogólnie pałac ten jest mieszanką stylów renesansowego i barokowego. Wspomniany wcześniej przyległy park o powierzchni 2,8 ha pochodzi z drugiej połowy XIX wieku. Jest on jedną z atrakcji tego miejsca.
 
Kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej, pałac i park typu swobodnego są wpisane do rejestru zabytków i objęte ścisłą ochroną konserwatorską.
 

OŚWIATA

Ponadto ważną rolę w życiu kulturalnym mieszkańców odgrywa Szkoła Podstawowa im. Adama Mickiewicza, która jest położona z dala od ulicznego ruchu, w cichym, zielonym zakątku miejscowości. Szkoła Podstawowa uruchomiona została jesienią 1946r. w budynku obok kościoła. Obecnie stanowi filię Szkoły Podstawowej w Wiechlicach. 
Do sześcioletniej szkoły podstawowej uczęszczają dzieci z miejscowości Siecieborzyce, Witków i Rusinów. W siedmiu oddziałach (w tym “0”) uczy się 105 uczniów. Baza lokalowa Zespołu Szkół w Wiechlicach, filia w Siecieborzycach składa się z 7 izb lekcyjnych, sali gimnastycznej (zastępczej), biblioteki, pracowni komputerowej, świetlicy wraz ze stołówką, sali zabaw, szatni, gabinetu lekarskiego, gabinetu pedagoga, pomieszczeń administracyjnych oraz boisk trawiastych i placu zabaw. W szkole pracuje 12 nauczycieli.
Więcej na stronie szkoły  http://www.spsiecieborzyce.pl/
Szkoła w Siecieborzycach
 
Powiatowy Festiwal Piosenki Dziecięcej 'PIOSENKA BUDZI SIĘ WIOSNĄ".

ORGANIZACJE I STOWARZYSZENIA

Ochotnicza Straż Pożarna w Siecieborzycach powstała w 1947 r. W minionym 70-leciu brała czynny udział w wielu akcjach, zwalczając pożary, powodzie, klęski żywiołowe i katastrofy. Niosąc pomoc poszkodowanym nie tylko na terenie gminy czy powiatu lecz w razie potrzeby poza granicami województwa.
Obecnie jednostka posiada 27 członków i dwie drużyny MDP dziewcząt oraz chłopców.
 
Koło Gospodyń Wiejskich „Wrzosy” wsi Siecieborzyce tworzy 7 osób. 
 
Zespół śpiewaczy „Wrzosy” powstał w 2002 roku. Zespół jest sekcją muzyczną Szprotawskiego Domu Kultury. Śpiewają piosenki popularne, biesiadne, okolicznościowe, we własnych aranżacjach. Biorą udział w uroczystościach na terenie gminy. Koncertują na terenie całej Polski i w niemieckich miastach partnerskich. W zespole śpiewają panie i panowie, jak również dzieci i młodzież. Jest to zespół trzypokoleniowy.
Ważniejsze festiwale, w których uczestniczył zespół:
- Spremberger Stadtchor des Albert-Schweizer-Familienwerks
- Ogólnopolski Festiwal Grup Śpiewaczych “Ziemia i Pieśń” w Szprotawie
- Festiwal Piosenki Żołnierskiej w Górzynie
- Pejzaż Muzyką Malowany w Gościeszowicach
- Przegląd Zespołów Folklorystycznych w Stypułowie
 
Stoisko na Dożynkach Gminnych, sierpień 2016
 
Stowarzyszenie „Siecieborzyce - Aktywni Razem” – celem stowarzyszenia jest m.in. wspomaganie rozwoju gospodarczego, w tym rozwoju przedsiębiorczości na obszarach wiejskich, wspomaganie rozwoju wspólnot i społeczności lokalnych, działanie na rzecz odnowy wsi.
Stowarzyszenie Wspierania Aktywności Lokalnej „Wieś Razem” – założone 2004 roku. Celem stowarzyszenia jest działanie poprzez wspólne organizowanie półkolonii, wyjazdów integracyjnych, corocznego festiwalu „Piosenka budzi się wiosną”. wyrównywanie szans dzieci, współpraca z uczniowskim klubem sportowym.

Kontakt - stopka

Adres Urzędu

Urząd Miejski w Szprotawie
ul. Rynek 45
67-300 Szprotawa
tel./fax: 68 376 38 11
e-mail
 

Godziny otwarcia

Urząd czynny w godzinach:
poniedziałek: 08:00 - 16:00
wtorek-piątek: 07:00 - 15:00

Miasta partnerskie

Logo Gevelsberg Logo Spremberg Logo Uman
  • Baner: Rządowy Fundusz Rozwoju Dróg
  • Baner: baner Wsparcie OSP
  • Baner: Edukacja ekologiczna - projekt
  • Baner: RFIL
  • Baner: PFRON