Aktualności

 

Już samo położenie budynku byłego klasztoru sióstr Magdalenek w zespole urbanistyczno-krajobrazowym miasta, wpisanym do rejestru zabytków wskazywało, że inwestycja dostarczy nam wiele nowych historycznych faktów. Odkryte podczas rozpoczętych robót budowlanych średniowieczne mury kamienne, ceglana nowożytna zabudowa, czy też renesansowa sala pokazują, że budynek przechodził kilka faz budowlanych. Przeprowadzone badania architektoniczne w dolnych partiach przyziemia, parteru oraz pierwszego piętra określiły chronologię przekształceń budynku w zasięgu północnego skrzydła dawnego klasztoru od początku XIV do początku XX w.
Faza I (Gotyk) – 1314 r. - budynek klasztoru - obiekt pokrywający się obrysem z obecnym powstał przed 1314 r. z fundacji księżnej Mechtyldy oraz jej syna księcia Henryka IV Wiernego. Wzniesiono dwukondygnacyjny budynek o planie prostokąta o wymiarach około 40,6 m na 11,3 m nakryty dachem dwuspadowym ujętym trójkątnymi szczytami. Jego ceglane elewacje piętra posiadały bogatą artykulację, na którą składały się ostrołuczne okna z profilowanymi krawędziami otworów, odcinkowe oraz ostrołuczne wnęki o prostych i profilowanych ościeżach oraz fryzy ceglane. We wnętrzu, w zachodniej partii, ukształtowano dużą salę, a pozostałe podziały wykonano ścianami drewnianymi.
Faza II (Gotyk) – II poł. XIV w. – przebudowa wnętrz i skrzydła wschodniego - dobudowano skrzydło wschodnie, a we wnętrzu północnego wydzielono na dwóch poziomach sale we wschodniej partii, które połączono arkadowym gankiem z kościołem.
Faza III (Renesans) – sala z filarem (przełom XVI i XVII w.) - oba te wnętrza nakryto sklepieniami opartymi na centralnym filarze oraz wprowadzono pod nimi piwnicę.
Faza IV (Barok)  - przebudowa partii zachodniej (schyłek XVII w.) - prawdopodobnie po pożarze w 1672 r. dokonano drobnych przekształceń w zasięgu zachodniej partii skrzydła klasztoru. W elewacji szczytowej przebito dwa niewielkie kwadratowe okna które doświetliły salę gotycką na piętrze.
Faza V (Barok) - odbudowa klasztoru (po 1702 r.) - kolejna przebudowa barokowa zrealizowana została po pożarze w 1702 r., kiedy to budynek podwyższono o jedną kondygnację, nakryto nowym dachem czterospadowym i wykonano nowy wystrój elewacji. We wnętrzach wprowadzono zachowane do dziś podziały obejmujące dwie sale od południa, korytarz wzdłuż elewacji północnej oraz pomieszczenia przy stronie zachodniej. Wtedy też, znajdującą się tu salę gotycką nakryto sklepieniem czteropolowym opartym na centralnym filarze i wprowadzono pod nią sklepioną piwnicę.
Faza VI  - przebudowa około 1850 roku - przekształcenia zrealizowane w połowie XIX w. wprowadziły nowy neoklasycystyczny wystrój elewacji. We wnętrzach zmiany podyktowane były znacznym podwyższeniem terenu od strony północnej i wprowadzeniem nowego wejścia z placu kościelnego. Spowodowały one zmiany poziomów użytkowych w przyziemiu oraz przekształcenie dolnych biegów schodów.
Faza VII - przebudowa około 1935 roku - w trakcie remontu zrealizowanego w drugiej połowie lat 30-tych XX w. uproszczono neoklasyczny wystrój elewacji, zmieniono układ sali renesansowej na pierwszym piętrze rozbierając jej sklepienie, a na drugim - wprowadzono toalety w paśmie zachodnim. Badania  architektoniczne przeprowadzone zostały przez historyka architektury dr. inż. arch. Andrzeja Legendziewicza z Wrocławia w oparciu o zalecenia Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

Prace budowlano-montażowe przebiegają bez większych utrudnień. Na parterze wylana została posadzka. Położono tynki renowacyjne. Na II kondygnacji budynku montowane są sufity podwieszane. Na poddaszu zostały postawione ścianki działowe oraz wykonywane są wewnętrzne instalacje elektryczne, klimatyzacji i wentylacji. Jednocześnie kontynuowane są badania konserwatorsko-archeologiczne i architektoniczne, które zakończą się do końca tego miesiąca.

Dobiegają końca prace związane z wykonaniem centralnego ogrzewania. W bieżącym tygodniu wykonawca przystępuje do wymiany stolarki okiennej.
Zakończenie inwestycji i oddanie budynku do użytkowania ma nastąpić do 31.07.2018 r.
 
Przypomnijmy!
Pomysł zagospodarowania budynku na cele społeczno-kulturalne podlegał konsultacjom społecznym i uzyskał pozytywną opinię szprotawskiej Rady Miejskiej oraz Zarządu Województwa Lubuskiego.
Inwestycja jest realizowana w ramach programu rewitalizacji, na którą gmina pozyskała 3,5 mln złotych w ramach RPO-Lubuskie 2020, poddziałania 9.2.1 „Rozwój obszarów zmarginalizowanych – projekty realizowane poza formułą ZIT”.